قدر..

میخوام امشبو به یاد موندنی کنم

الان دارم از خودم میپرسم ایا تونستم قدر بدونم

انگار امشب واقعا تونستم ببینم..   ولی فقط اندازه ی دستای کوچیکم برداشتم

انقدر مینویسمو پاک میکنم..   ولی باز پیدا نمیشه جمله ای که بگه چقدر دلم میخواست بیشتر بردارم

دیدی چقدر زود تموم شد

..

امشبو کناره یه ستاره درخشان بودم

اون بهم گفت این سوره رو بخونم..      این یه نوشته نیست..    این دستای خداست تا تورو به عرش ببره

سوره ی روم

بسم الله الرحمن الرحیم الف، لام، میم. (۱) رومیان شکست خوردند، (۲) در نزدیکترین سرزمین، و[لى‌] بعد از شکستشان، در ظرف چند سالى، به زودى پیروز خواهند گردید. (۳) [فرجام‌] کار در گذشته و آینده از آن خداست، و در آن روز است که مؤمنان از یارى خدا شاد مى‌گردند. (۴) هر که را بخواهد یارى مى‌کند، و اوست شکست‌ناپذیر مهربان. (۵) وعده خداست. خدا وعده‌اش را خلاف نمى‌کند، ولى بیشتر مردم نمى‌دانند. (۶) از زندگى دنیا، ظاهرى را مى‌شناسند، و حال آنکه از آخرت غافلند. (۷) آیا در خودشان به تفکر نپرداخته‌اند؟ خداوند آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است، جز به حق و تا هنگامى معین، نیافریده است، و [با این همه‌] بسیارى از مردم لقاى پروردگارشان را سخت منکرند. (۸) آیا در زمین نگردیده‌اند تا ببینند فرجام کسانى که پیش از آنان بودند، چگونه بوده است؟ آنها بس نیرومندتر از ایشان بودند، و زمین را زیر و رو کردند و بیش از آنچه آنها آبادش کردند آن را آباد ساختند، و پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند. بنابراین خدا بر آن نبود که بر ایشان ستم کند، لیکن خودشان بر خود ستم مى‌کردند. (۹) آنگاه فرجام کسانى که بدى کردند [بسى‌] بدتر بود، [چرا] که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به ریشخند مى‌گرفتند. (۱۰) خداست که آفرینش را آغاز و سپس آن را تجدید مى‌کند، آنگاه به سوى او بازگردانیده مى‌شوید. (۱۱) و روزى که قیامت برپا شود مجرمان نومید مى‌گردند. (۱۲) و براى آنان از شریکانشان شفیعانى نیست، و خود منکر شریکان خود مى‌شوند. (۱۳) و روزى که رستاخیز برپا گردد، آن روز [مردم‌] پراکنده مى‌شوند. (۱۴) اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند، در گلستانى، شادمان مى‌گردند. (۱۵) و اما کسانى که کافر شده و آیات ما و دیدار آخرت را به دروغ گرفته‌اند، پس آنان در عذاب حاضر آیند. (۱۶) پس خدا را تسبیح گویید آنگاه که به عصر درمى‌آیید و آنگاه که به بامداد درمى‌شوید. (۱۷) و ستایش از آنِ اوست در آسمانها و زمین و شامگاهان و وقتى که به نیمروز مى‌رسید. (۱۸) زنده را از مرده بیرون مى‌آورد، و مرده را از زنده بیرون مى‌آورد، و زمین را بعد از مرگش زنده مى‌سازد؛ و بدین گونه [از گورها] بیرون آورده مى‌شوید. (۱۹) و از نشانه‌هاى او این است که شما را از خاک آفرید؛ پس بناگاه شما [به صورت‌] بشرى هر سو پراکنده شدید. (۲۰) و از نشانه‌هاى او اینکه از [نوع‌] خودتان همسرانى براى شما آفرید تا بدانها آرام گیرید، و میانتان دوستى و رحمت نهاد. آرى، در این [نعمت‌] براى مردمى که مى‌اندیشند قطعاً نشانه‌هایى است. (۲۱) و از نشانه‌هاى [قدرت‌] او آفرینش آسمانها و زمین و اختلاف زبانهاى شما و رنگهاى شماست. قطعاً در این [امر نیز] براى دانشوران نشانه‌هایى است. (۲۲) و از نشانه‌هاى [حکمت‌] او خواب شما در شب و [نیم‌] روز و جستجوى شما [روزى خود را] از فزون‌بخشى اوست. در این [معنى نیز] براى مردمى که مى‌شنوند، قطعاً نشانه‌هایى است. (۲۳) و از نشانه‌هاى او [اینکه‌] برق را براى شما بیم‌آور و امیدبخش مى‌نمایاند، و از آسمان به تدریج آبى فرو مى‌فرستد، که به وسیله آن، زمین را پس از مرگش زنده مى‌گرداند. در این [امر هم‌] براى مردمى که تعقل مى‌کنند، قطعاً نشانه‌هایى است. (۲۴) و از نشانه‌هاى او این است که آسمان و زمین به فرمانش برپایند؛ پس چون شما را با یک بار خواندن فرا خوانَد، بناگاه [از گورها] خارج مى‌شوید. (۲۵) و هر که در آسمانها و زمین است از آنِ اوست؛ همه او را گردن نهاده‌اند. (۲۶) و اوست آن کس که آفرینش را آغاز مى‌کند و باز آن را تجدید مى‌نماید؛ و این [کار] بر او آسانتر است. و در آسمانها و زمین نمونه والا[ى هر صفت برتر] از آن اوست، و اوست شکست‌ناپذیر سنجیده‌کار. (۲۷) [خداوند] براى شما از خودتان مَثَلى زده است: آیا در آنچه به شما روزى داده‌ایم شریکانى از بردگانتان دارید که در آن [مال با هم‌] مساوى باشید و همان طور که شما از یکدیگر بیم دارید از آنها بیم داشته باشید؟ این گونه، آیات خود را براى مردمى که مى‌اندیشند، به تفصیل بیان مى‌کنیم. (۲۸) نه، [این چنین نیست‌] بلکه کسانى که ستم کرده‌اند، بدون هیچ گونه دانشى هوسهاى خود را پیروى کرده‌اند. پس آن کس را که خدا گمراه کرده، چه کسى هدایت مى‌کند؟ و براى آنان یاورانى نخواهد بود. (۲۹) پس روى خود را با گرایش تمام به حق، به سوى این دین کن، با همان سرشتى که خدا مردم را بر آن سرشته است. آفرینش خداى تغییرپذیر نیست. این است همان دین پایدار، ولى بیشتر مردم نمى‌دانند. (۳۰) به سویش توبه برید و از او پروا بدارید و نماز را برپا کنید و از مشرکان مباشید: (۳۱) از کسانى که دین خود را قطعه قطعه کردند و فرقه فرقه شدند؛ هر حزبى بدانچه پیش آنهاست دلخوش شدند. (۳۲) و چون مردم را زیانى رسد، پروردگار خود را، در حالى که به درگاه او توبه مى‌کنند، مى‌خوانند، و آنگاه که از جانب خود رحمتى به آنان چشانید، بناگاه دسته‌اى از ایشان به پروردگارشان شرک مى‌آورند. (۳۳) بگذار تا به آنچه بدانها عطا کرده‌ایم کفران ورزند. [بگو:] برخوردار شوید، زودا که خواهید دانست. (۳۴) یا [مگر] حجّتى بر آنان نازل کرده‌ایم که آن [حجّت‌] در باره آنچه با [خدا] شریک مى‌گردانیده‌اند سخن مى‌گوید؟ (۳۵) و چون مردم را رحمتى بچشانیم، بدان شاد مى‌گردند؛ و چون به [سزاى‌] آنچه دستاورد گذشته آنان است، صدمه‌اى به ایشان برسد، بناگاه نومید مى‌شوند. (۳۶) آیا ندانسته‌اند که [این‌] خداست که روزى را براى هر کس که بخواهد فراخ یا تنگ مى‌گرداند؟ قطعاً در این [امر] براى مردمى که ایمان مى‌آورند عبرتهاست. (۳۷) پس حق خویشاوند و تنگدست و در راه‌مانده را بده. این [انفاق‌] براى کسانى که خواهان خشنودى خدایند بهتر است، و اینان همان رستگارانند. (۳۸) و آنچه [به قصد] ربا مى‌دهید تا در اموال مردم سود و افزایش بردارد، نزد خدا فزونى نمى‌گیرد؛ و[لى‌] آنچه را از زکات -در حالى که خشنودى خدا را خواستارید- دادید، پس آنان همان فزونى‌یافتگانند [و مضاعف مى‌شود]. (۳۹) خدا همان کسى است که شما را آفرید، سپس به شما روزى بخشید، آنگاه شما را مى‌میراند و پس از آن زنده مى‌گرداند. آیا در میان شریکان شما کسى هست که کارى از این [قبیل‌] کند؟ منزه است او، و برتر است از آنچه [با وى‌] شریک مى‌گردانند. (۴۰) به سبب آنچه دستهاى مردم فراهم آورده، فساد در خشکى و دریا نمودار شده است، تا [سزاى‌] بعضى از آنچه را که کرده‌اند به آنان بچشاند، باشد که بازگردند. (۴۱) بگو: «در زمین بگردید و بنگرید فرجام کسانى که پیشتر بوده [و] بیشترشان مشرک بودند چگونه بوده است.» (۴۲) پس به سوى این دین پایدار روى بیاور، پیش از آنکه روزى از جانب خدا فرا رسد که برگشت‌ناپذیر باشد، و در آن روز [مردم‌] دسته دسته مى‌شوند. (۴۳) هر که کفر ورزد، کفرش به زیان اوست، و کسانى که کار شایسته کنند، [فرجام نیک را] به سود خودشان آماده مى‌کنند. (۴۴) تا [خدا] کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند، به فضل خویش پاداش دهد، که او کافران را دوست نمى‌دارد. (۴۵) و از نشانه‌هاى او این است که بادهاى بشارت‌آور را مى‌فرستد، تا بخشى از رحمتش را به شما بچشاند و تا کشتى به فرمانش روان گردد، و تا از فضل او [روزى‌] بجویید، و امید که سپاسگزارى کنید. (۴۶) و در حقیقت، پیش از تو فرستادگانى به سوى قومشان گسیل داشتیم، پس دلایل آشکار برایشان آوردند، و از کسانى که مرتکب جرم شدند انتقام گرفتیم، و یارى‌کردن مؤمنان بر ما فرض است. (۴۷) خدا همان کسى است که بادها را مى‌فرستد و ابرى برمى‌انگیزد و آن را در آسمان -هر گونه بخواهد- مى‌گستراند و انبوهش مى‌گرداند، پس مى‌بینى باران از لابلاى آن بیرون مى‌آید. و چون آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد، رسانید، بناگاه آنان شادمانى مى‌کنند. (۴۸) و قطعاً پیش از آنکه بر ایشان فرو ریزد، [آرى،] پیش از آن سخت نومید بودند. (۴۹) پس به آثار رحمت خدا بنگر که چگونه زمین را پس از مرگش زنده مى‌گرداند. در حقیقت، هم اوست که قطعاً زنده‌کننده مردگان است، و اوست که بر هر چیزى تواناست. (۵۰) و اگر بادى [آفت‌زا] بفرستیم و [کِشت خود را] زردشده ببینند، قطعاً پس از آن کفران مى‌کنند. (۵۱) و در حقیقت، تو مردگان را شنوا نمى‌گردانى، و این دعوت را به کران -آنگاه که به ادبار پشت مى‌گردانند- نمى‌توانى بشنوانى. (۵۲) و تو کوران را از گمراهى‌شان به راه نمى‌آورى. تو تنها کسانى را مى‌شنوانى که به آیات ما ایمان مى‌آورند و خود تسلیمند. (۵۳) خداست آن کس که شما را ابتدا ناتوان آفرید، آنگاه پس از ناتوانى قوّت بخشید، سپس بعد از قوّت، ناتوانى و پیرى داد. هر چه بخواهد مى‌آفریند و هموست داناى توانا. (۵۴) و روزى که رستاخیز بر پا شود، مجرمان سوگند یاد مى‌کنند که جز ساعتى [بیش‌] درنگ نکرده‌اند؛ [در دنیا هم‌] این گونه به دروغ کشانیده مى‌شدند. (۵۵) و[لى‌] کسانى که دانش و ایمان یافته‌اند، مى‌گویند: «قطعاً شما [به موجب آنچه‌] در کتاب خدا[ست‌] تا روز رستاخیز مانده‌اید، و این، روز رستاخیز است ولى شما خودتان نمى‌دانستید.» (۵۶) و در چنین روزى، [دیگر] پوزش آنان که ستم کرده‌اند سود نمى‌بخشد، و بازگشت به سوى حق از آنان خواسته نمى‌شود. (۵۷) و به راستى در این قرآن براى مردم از هر گونه مَثَلى آوردیم، و چون براى ایشان آیه‌اى بیاورى، آنان که کفر ورزیده‌اند حتماً خواهند گفت: «شما جز بر باطل نیستید.» (۵۸) این گونه، خدا بر دلهاى کسانى که نمى‌دانند مُهر مى‌نهد. (۵۹) پس صبر کن که وعده خدا حق است، و زنهار تا کسانى که یقین ندارند، تو را به سبکسرى واندارند. (۶۰)