...

باران !!!!!!!
چقدر باید بباری تا دریا شوم ؟

چند هزار درخت باید درمن, بروید تا جنگل شوم ؟

روح سبز و ساحلی من, درمن نمیگنجد .

شبها ماسه ها را در آغوش میگیرم اما خوابم نمی گیرد .

کاش میدانستم چقدر خوب بودن, نیاز است تا پروانه شدن .

چقدر بخشش نیاز است تا تکه ای از خدا شوم ؟

آنقدر قالبم کوچک شده که از خداشدن هم ارضا نمیشوم .

نفسم میگیرد..

اینجاجای من نیست..

بالهایی برای پریدن میخواهم....

...

نمیدونم این چه حسیه تو قلبم

که منو تو این ساعت شب کشونده اینجا...

جز اینجا که جایی ندارم..

دلم لبریزه..

.

دوست داشتم امشب بارون میومد..     یه بارون با رعد برقای وحشتناک

یادش بخیر بچه گیام

شبا مامانم رخت خوابمو مینداخت کنارش انقدر نزدیک میشد بهم تا با لمس دستاش خوابم میبرد..

هیچ وقت اون شب بارونیو یادم نمیره...

صدای قطره های بارون وقتی که به شیشه میخورد منو میترسوند انگار خونمون یه پناه گاه بودو بیرون پربود از موجودات وحشتناک ، موجوداتی که مشتشونو میکوبن به پنجره ی خونمون..   اون شب برق رفت

مامانم منو بغل کرد..  دستشو گذشت جلو چشام تا خوابم ببره..

وقتی رعدو برق میزد منو فشار میداد رو قلبش تا صدای قلبشو بشنوم

انگار میخواست با تمام وجودش بگه من پیشتم رضای من..

با دستای مهربونش اشکای ترسمو پاک کردو به قلبم نور قلبشو داد

انگار تنهاییمو میفهمید...

.

دلم میخواست الانم ازون بارونا بیاد..

بیاد کنارم بغلم کنه           منو تو بغلش فشار بده..   

اشکامو پاک کنه....

به قلبم نور بده

امشب خیلی تنهام...

میترسم خدااا..           اینجا پره از ادمای وحشتناک..

ادمایی که دوست دارن ولی قلبتو میشکنن

ادمایی که خدارو تو قلبشون ندارن..            

بغلم کن خدا..      

بزار صدای قلبتو بشنوم...      بزار حس کنم تو این شب تاریک پیشمی

دستاتو بزار جلو چشام تا خوابم ببره

.

.

اینجا خونه ی من نیست..

دوست دارم ازینجا برمو محو بشم

مثل اشکهایی که زیر بارون از روی صورت محو میشه...

ارزش عشق..

                                                                                        به چه می ارزد عشق...

.

                                    ..به یکی دل که چه ارام شکست هیچ نگفت

.

                         ...به دوتا چشم که نگاهش همه تر هیچ نخفت

.

                 یا به صد خاطره کز یاد تو مانده است بجا

.

                                                                           به چه می ارزد عشق

.

                                                                  من ندانم تو بگو

.

                                                    ....به چه می ارزد عشق

مرگ من..

دلم خیلی تنگه ..

جز اینجا جایی ندارم..      تو این لحظه فقط این شعر ارومم میکنه

فقط این شعر..

.........مرگ من

                                           مرگ من روزی فرا خواهد رسید

                          در بهاری روشن از امواج نور

           در زمستانی غبار الودو دور

یا خزانی خالی از فریادو شور

                                            مرگ من روزی فرا خواهد رسید

                         روزی از این تلخ و شیرین روز ها

              روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای ز امروزها،‌ دیروزها

                                                  دیدگانم همچو دالانهای تار

                          گونه هایم همچو مرمر های سرد

             نگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریادو درد

                                                     می خزند ارام روی دفترم

                                 دستهایم فارغ از افسون شعر

                    یاد می ارم که در دستان من

روزگاری شعله میزد خون شعر

                                           خاک میخواند مرا هم دم به خویش

                                 میرسند از ره که در خاکم نهند

                   اه شاید عاشقانم نیمه شب

 گل به روی گور غمناکم نهند

                                                بعد من ناگه به یکسو می روند

                              پرده های تیره ی دنیای من

                چشمهای ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من

                                                    در اتاق کوچکم پا می نهند

                                بعد من با یاد من بیگانه ای

                   در بر اینه می ماند به جای

تار مویی نقش دستی شانه ای

                                        می رهم از خویش و میمانم ز خویش

                          هر چه برجا مانده ویران می شود

              روح من چون بادبان قایقی

در افق های دور پنهان میشود

                                           می شتابند از پی هم بی شکیب

                          روزها و هفته ها و ماهها

              چشم تو در انتظار نامه ای

خیره میماند به چشم راهها

                                                         لیک دیگر پیکر سرد مرا

                               می فشارد خاک دامن گیر خاک

                 بی تو دور از ضربه های قلب تو

قلب من میپوسد انجا زیر خاک

                                                        بعدها نام مرا باران و باد

                                         نرم میشویند از رخسار سنگ

                      گور من گمنام میماند به راه

فارغ از افسانه های نام وننگ

.

.

اخه چی بگم..

چند وقته یه حسی تو دلمه..

نمیدونم چه حسیه..

صبح از خواب بلند میشم نگاه میکنم به درو دیوار تاخوابم بپره..

لباسامو میپوشم میرم دانشگاه

وقتی نگاه میکنم اطرافمو..      پره از ادم..  

نگاه میکنم به رافتارشون..     چرا نگاه های این ادما به هم انقدر سرده..؟؟

از خودم میپرسم این همه ادم چرا با هم انقدر غریبه اند..

.

امروز نشسته بودم رو صندلی مترو ..    یکی رو این شونم خوابیده بود یکی رو اون یکی شونم

نمیدونم چرا یجوری شد دلم..    میون این دوتا جسم خسته دلم شکست..

دوست داشتم سرشو بگیرم رو سینم نازش کنم

تو اون سکوتی که فقط صدای ریل مترو به گوش میرسید این مرد خسته با موهای پریشونو لباسای چروک فریاد میزد....

ولی کسی صداشو نمیشنید..     جز من

.

چرا اینجا ادما انقدر تنهان..

 .

ایستگاه پیاده میشم ..

از در دانشگاه میم تو

همه یه چسب زدن رو دماغشون

تمام تلاششونو کردن تا زیبا بشن یکم توجه کنی میبینی

اینجا پره از نگاه های هوس الود..

.

خدایااااااااااااا مگه بهتر از حضرت فاطمه الگویی هست..

مگه خوشبو تر از عطر چادر نماز چیزی هست..

اینا چرا اینجوری شدن..

این چه کلاسیه که اون دختر جسمشو اندامشو زیبا جلوه میده تا دیگران جذبش بشن

اون دخترچطور میتونه عشقو تجربه کنه..   با رابطه ای که بخواطر جازبه ی ظاهرش ایجاد کرده..

.

بعضی وقتا از خودم میپرسم مگه این ادما قلب تو سینشون نیست

مگه خدارو دوست ندارن..    

چرا خورشیدو نمیبینن..      چرا پناه بردن به تاریکی

.

از دانشگاه خسته بر میگردم خونه

وقت خواب که میشه میرم تو رخت خوابم پتومو میکشم رو صورتم

نمیدونم چقدر میفهمی..

ولی من میدونم..    این نفسهای بغض الودو فقط خدا میفهمه

.

میدونی چرا اینارو اینجا مینویسم..    

میخوام این فاصله هارو بردارم

میخوام وقتی اشک از چشات میاد با دستام پاکش کنم

همه ی ما یکی هستیم ..    یه روزم برمیگردیم به خدا

چرا انقدر تنهاییم کنار هم...    

خدایاااااااااااااا اینجا همه چیز جز تو نابود میشه

دستای سردمو بگیر..

به قلبم عشقو نورو امید بده..

اینجا خیلی تنهام

منو همنفسهامو واسه خودت بردار..

.

دوست دارم

گفت گو با خدا..

خواب دیدم در خواب با خدا گفتگویی داشتم

.

.

خدا گفت : پس میخواهی با من گفتگو کنی ؟

.

.

گفتم : اگر وقت داشته باشید...

.

.

خدا لبخند زد

.

.

وقت من ابدی است

.

.

چه سوالاتی در ذهن داری که میخواهی بپرسی ؟

.

.

چه چیز بیش از همه شما را در مورد انسان متعجب می کند ؟

.

.

خدا پاسخ داد …

.

.

این که آنها از بودن در دوران کودکی ملول می شوند

.

.

عجله دارند که زودتر بزرگ شوند و بعد حسرت دوران کودکی را می خورند

.

.

این که سلامتی شان را صرف به دست آوردن پول می کنند

.

.

و بعد پولشان را خرج حفظ سلامتی میکنند

.

.

این که با نگرانی نسبت به آینده فکر میکنند

.

.

زمان حال فراموش شان می شود

.

.

آنچنان که دیگر نه در آینده زندگی میکنند و نه در حال

.

.

این که چنان زندگی میکنند که گویی هرگز نخواهند مرد

.

.

و آنچنان میمیرند که گویی هرگز زنده نبوده اند

.

.

خداوند دست های مرا در دست گرفت و مدتی هر دو ساکت ماندیم

.

.

بعد پرسیدم …

.

.

به عنوان خالق انسان ها ، میخواهید آنها چه درس هایی اززندگی را یاد بگیرند ؟

.

.

خدا دوباره با لبخند پاسخ داد

.

.

یاد بگیرند که نمی توان دیگران را مجبور به دوست داشتن خود کرد

.

.

اما می توان محبوب دیگران شد

.

.

یاد بگیرند که خوب نیست خود را با دیگران مقایسه کنند

.

.

یاد بگیرند که ثروتمند کسی نیست که دارایی بیشتری دارد

.

.

بلکه کسی است که نیاز کم تری دارد

.

.

یاد بگیرن که ظرف چند ثانیه می توانیم زخمی عمیق در دل کسانی که دوست شان داریم ایجاد کنیم

.

.

و سال ها وقت لازم خواهد بود تا آن زخم التیام یابد

.

.

با بخشیدن ، بخشش یاد بگیرن

.

.

یاد بگیرند کسانی هستند که آنها را عمیقا دوست دارند

.

.

اما بلد نیستند احساس شان را ابراز کنند یا نشان دهند

.

.

یاد بگیرن که میشود دو نفر به یک موضوع واحد نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند

.

.

یاد بگیرن که همیشه کافی نیست دیگران آنها را ببخشند

.

.

بلکه خودشان هم باید خود را ببخشند

.

.

و یاد بگیرن که من اینجا هستم

.

.

همیشه...