عشق نمی میره...

هیچ وقت اون قسمتی که طاهر مردو یادم نمیره   
اون شب همه جمع بودیم جلوی تلوزیون منم طبق معمول ته پذیرایی لم داده بودم کنج دیواربا چشمایی که سرخ شده..
وقتی ستایش باچشماش که برق میزد میگفت طاهرم هنوز زنده هست، حس میکردم قلب ستایش تو سینه ی من میزنه نمیدونم چرا شاید بخواطر این که خیلی تنهاست خیلی که نه،خیلی خیلی تنهاست تنها وبیگناه با یه قلب پاکودلسوز .کاش ستایش میومد این چند خطومیخوند
طاهر مرد ولی ستایش هنوز چشاش برق میزد میدونی چرا؟
چون عشق هیچوقت نمیمیره..اشکای ستایش مثل بارونی میمونه که میباره پای گلهای سرخی که طاهر تو باغچه ی دل ستایش کاشته عشق هیچوقت نابود نمیشه...   چون اسم خداست،اشکای ستایش محبت خداست
درد هم زیباست چون وقتی دردت میگیره تکیه میکنی به عشق چشمات خیسه ،ولی برق میزنه...
طاهر میره زیرخاک یه سنگ مشکی هم میاد روش
لبخندش ،محبتش ،گرمای دستاش ،عشق توچشاش ،احساسش ایناهم میره زیره خاک؟
نه نمیره ؛احساس مال زیر خاک نیست مال اسمونه
یه روز میاد هممون میریم زیر خاک ولی احساسمون زنده هست
روزی که پره از حیات
روزی که چشمها برق میزنه...