نگاه کن..

                                                 نگاه کن که غم درون دیده ام

                                        چگونه قطره قطره آب میشود

                          چگونه سایهء سیاه سرکشم

         اسیر دست آفتاب میشود

               نگاه کن

                       تمام هستی ام خراب میشود

                                     شراره ای مرا به کام میکشد

                                 مرا به اوج میبرد

                       مرا به دام میکشد

نگاه کن

       تمام آسمان من پر از شهاب میشود

                     تو آمدی ز دور ها

                           ز سرزمین عطر و نور ها

                  نشانده ای مرا کنون به زورقی

           ز عاج ها ! ز ابر ها ! بلور ها

مرا ببر امید دل نواز من

        ببر به شهر شعر و شور ها

                      به راه پر ستاره میکشانی ام

                                         فرا تر از ستاره مینشانی ام

                                   نگاه کن

                               من از ستاره سوختم

                                   لبالب از ستارگان تب شدم

                                       چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل

                                          ستاره چین برکه های شب شدم

                                                چه دور بود پیش از این زمین ما

                              به این کبود غرفه های آسمان

            کنون به گوش من دوباره میرسد

صدای تو

               صدای بال برفی فرشتگان

                                 نگاه کن من کجا رسیده ام

                                               به کهکشان ! به بیکران ! به جاودان

                                   کنون که آمدیم تا به اوج ها

                     مرا بشوی با شراب موج ها

مرا بپیچ در حریر بوسه ات

                                                     مرا بخواه در شبان دیرپا

                                              مرا دگر رها مکن

                                        مرا از این ستاره ها جدا مکن

                                 نگاه کن که موم شب به راه ما

                          چگونه قطره قطره آب میشود

                صراحی سیاه دیدگان من

 به لای لای گرم تو

             لبالب از شراب خواب میشود

                      به روی گاه واره های  شعر من

                                         نگاه کن

                     تو میدمی آفتاب میشــــــــــــــــــــــــــود

مرگ من..

دلم خیلی تنگه ..

جز اینجا جایی ندارم..      تو این لحظه فقط این شعر ارومم میکنه

فقط این شعر..

.........مرگ من

                                           مرگ من روزی فرا خواهد رسید

                          در بهاری روشن از امواج نور

           در زمستانی غبار الودو دور

یا خزانی خالی از فریادو شور

                                            مرگ من روزی فرا خواهد رسید

                         روزی از این تلخ و شیرین روز ها

              روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای ز امروزها،‌ دیروزها

                                                  دیدگانم همچو دالانهای تار

                          گونه هایم همچو مرمر های سرد

             نگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریادو درد

                                                     می خزند ارام روی دفترم

                                 دستهایم فارغ از افسون شعر

                    یاد می ارم که در دستان من

روزگاری شعله میزد خون شعر

                                           خاک میخواند مرا هم دم به خویش

                                 میرسند از ره که در خاکم نهند

                   اه شاید عاشقانم نیمه شب

 گل به روی گور غمناکم نهند

                                                بعد من ناگه به یکسو می روند

                              پرده های تیره ی دنیای من

                چشمهای ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من

                                                    در اتاق کوچکم پا می نهند

                                بعد من با یاد من بیگانه ای

                   در بر اینه می ماند به جای

تار مویی نقش دستی شانه ای

                                        می رهم از خویش و میمانم ز خویش

                          هر چه برجا مانده ویران می شود

              روح من چون بادبان قایقی

در افق های دور پنهان میشود

                                           می شتابند از پی هم بی شکیب

                          روزها و هفته ها و ماهها

              چشم تو در انتظار نامه ای

خیره میماند به چشم راهها

                                                         لیک دیگر پیکر سرد مرا

                               می فشارد خاک دامن گیر خاک

                 بی تو دور از ضربه های قلب تو

قلب من میپوسد انجا زیر خاک

                                                        بعدها نام مرا باران و باد

                                         نرم میشویند از رخسار سنگ

                      گور من گمنام میماند به راه

فارغ از افسانه های نام وننگ

.

.

شهر غربت..

امشب خیلی دلتنگم..

میای اینجا ..       واژه ی دلتنگیو میبیو ازش ساده میگزری..

اما این یه واژه نیست..    یه حسه ..     باید لمس کرد خیسیه زیر پلکو..

امشب میخوام صمیمی تر بنویسم..     میدونم این نوشته ها صدای قلب تو هم هست

.

دلم تنهاست

میون این ادما..

تالا به اطرافت با دقت نگاه کردی ..

به ادمای تو خیابون ..       به دوستات..

به نگاه ها..        به رفتارا..

.

وقتی مری تو یه جمع 5 نفره..     برات از گناهاشون میگن

از دوست دختراشون..    از رابطه هاشون..      از نامردی هاشون..

با افتخار تعریف میکنن بااین که همسر دارن با چند نفر دیگه رابطه دارن..

بعضیاهم از زرنگی هاشون میگن..

ازین که تونستن یه دختر16 سالرو به اسم عشق سیاه قلب کنن

یا این که حقوق کارگرشونو ندن بااین که دارن

.

میشنویو ساکتی..       چیزی نمیگی..     

انقدر ازین ادما دورت زیاده که مشامت پرشده از این بو..

خدااا    اینجا چقدر کثیفه..

دلتنگم خداااااااااااااااااااااا..              دلم واسه خونم تنگ شده..

یه خونه باپنجرههای چوبی توی یه دشت ..       

پراز گلای سفیدو صورتیه کوچولو

یه خونه بادیوارای کاه گلی..         یه اسمون پاک پر از ستاره..

هرچی باشه ساده باشه ..     صادق باشه

من باشمو یارم..

صبح ها صدای اذان بیاد..       باهم..    سربه سجده بزاریم

دلم یه اغوش میخواد به سادگیه طعم سیبزمینی ابپز

.

اره..   اینجا خونه ی منه

        من میون این شهرو ادماش غریبه ام   

                                    غربت خیلی سخته خدایا کمکم کن..