...

نمیدونم این چه حسیه تو قلبم

که منو تو این ساعت شب کشونده اینجا...

جز اینجا که جایی ندارم..

دلم لبریزه..

.

دوست داشتم امشب بارون میومد..     یه بارون با رعد برقای وحشتناک

یادش بخیر بچه گیام

شبا مامانم رخت خوابمو مینداخت کنارش انقدر نزدیک میشد بهم تا با لمس دستاش خوابم میبرد..

هیچ وقت اون شب بارونیو یادم نمیره...

صدای قطره های بارون وقتی که به شیشه میخورد منو میترسوند انگار خونمون یه پناه گاه بودو بیرون پربود از موجودات وحشتناک ، موجوداتی که مشتشونو میکوبن به پنجره ی خونمون..   اون شب برق رفت

مامانم منو بغل کرد..  دستشو گذشت جلو چشام تا خوابم ببره..

وقتی رعدو برق میزد منو فشار میداد رو قلبش تا صدای قلبشو بشنوم

انگار میخواست با تمام وجودش بگه من پیشتم رضای من..

با دستای مهربونش اشکای ترسمو پاک کردو به قلبم نور قلبشو داد

انگار تنهاییمو میفهمید...

.

دلم میخواست الانم ازون بارونا بیاد..

بیاد کنارم بغلم کنه           منو تو بغلش فشار بده..   

اشکامو پاک کنه....

به قلبم نور بده

امشب خیلی تنهام...

میترسم خدااا..           اینجا پره از ادمای وحشتناک..

ادمایی که دوست دارن ولی قلبتو میشکنن

ادمایی که خدارو تو قلبشون ندارن..            

بغلم کن خدا..      

بزار صدای قلبتو بشنوم...      بزار حس کنم تو این شب تاریک پیشمی

دستاتو بزار جلو چشام تا خوابم ببره

.

.

اینجا خونه ی من نیست..

دوست دارم ازینجا برمو محو بشم

مثل اشکهایی که زیر بارون از روی صورت محو میشه...